Rob de Nijs: ’Tijd om vaarwel te zeggen!’

In een uitverkochte en zinderende Ziggo Dome viel woensdagavond het doek voor de carrière van Rob de Nijs (79), een muzikale loopbaan met ups en downs die meer dan zestig jaar omvat. De zanger lijdt aan de ziekte van Parkinson en kondigde bijna drie jaar geleden noodgedwongen zijn afscheid aan. Van een geplande afscheidstournee kwam vervolgens door corona niets terecht. Maar een grootse ’zwanenzang’ in zijn geboorteplaats Amsterdam kon, na eerder te zijn verplaatst, nu wel plaatsvinden. In december waren de 14.000 beschikbare plaatsen in een paar uur verkocht.

Onder het publiek was de emotie en de schrik voelbaar toen de zanger, gezeten in een rolstoel, door zijn echtgenote Henriëtte de enorme bühne werd opgereden. Als het zo erg met hem gesteld was, zou hij dan nog kunnen zingen? Die twijfel werd bij het eerste nummer Ik laat je vrij echter meteen weggenomen.

Collega’s

„De rolstoel is een praktische oplossing”, vertelde Rob aan Privé, „Ik kan nog wel lopen, maar hier, half in het donker en met die snoeren overal is het niet zo’n goed idee. Daar komt bij, tijdens het afscheid van België, vorig jaar november in Antwerpen, was er een voorprogramma. Toen zongen Vlaamse artiesten mijn nummers als opwarmertje. Nu hebben we collega’s als Waylon, Trijntje Oosterhuis, Danny Vera, Sanne Wallis de Vries, Claudia de Breij en Paskal Jakobsen gevraagd dat tussendoor te doen zodat ik af en toe even op adem kan komen. Maar dat houdt in dat ik telkens van het toneel en weer terug zou moeten lopen, dat leidt toch te veel af van waar het om gaat: het zingen.”

Waylon was geëmotioneerd toen hij met Het werd zomer begon, vanwege de grote eer. Rob kreeg tijdens Tegen beter weten in een hoestbui, maar het oude circuspaard startte gewoon opnieuw. Tijdens de uitvoering van Trijntje Oosterhuis van het nummer Open einde kon je een speld horen vallen. Bij Foto van vroeger, gezongen door Rob zelf, zong de hele zaal uit volle borst mee.

De telefoonlampjes kwamen tevoorschijn zodra Claudia de Breij een prachtige versie van Zet een kaars voor je raam ten gehore bracht. Cabaretière Sanne Wallis de Vries, naar eigen zeggen een ’superfan’, had de lachers op haar hand alvorens ze met de nummers Intermezzo en Ik wil je begon. Paskal Jakobsen is in de afgelopen periode een dierbare vriend geworden, zo was te zien toen hij samen met Rob Zonder jou zong. De Bløf-zanger pakte namelijk Robs hand vast en zoende hem ook.

Buitengewoon emotioneel moment

Dinsdagmiddag arriveerde Rob al in Amsterdam, als onderdeel van de lange periode van voorbereidingen die hij met behulp van een team specialisten, fysiotherapeuten en een KNO-arts, heeft gedaan. Hij sliep vrijwel in de Ziggo Dome om zich in alle rust voor te bereiden op de laatste uren van zijn carrière die hem en zijn fans met hits als Ritme van de regen, Malle Babbe, Jan Klaassen de Trompetter, Zuster Ursula, Banger hart en Alles wat ademt zoveel jaren achtereen veel heeft gegeven. Al deze nummers kwamen voorbij, waarbij vooral Malle Babbe de menigte in extase bracht.

Het publiek beloonde Rob met een staande ovatie, als het hem tijdens verschillend nummers even te veel dreigde te worden.

En een buitengewoon emotioneel moment was toen zijn jongste zoon Julius (9) zijn vader een bos rozen gaf die de jongen nauwelijks kon dragen.

In het publiek zaten ook zijn zonen Robbert en Yoshi, met hun moeder Belinda Meuldijk, die voor de avond uit Spanje was komen rijden. Robbert nam twee duetten met zijn vader op, maar ambieert het niet om in de voetsporen van zijn vader te treden.

„Het is jammer dat het zo moet eindigen”, aldus Rob die later deze week in een interview met De Telegraaf langer zal terugkijken op deze voor iedereen bewogen avond. „Het kan niet anders. Ik voel de ziekte onmiskenbaar zijn werk doen, elke dag een beetje meer en dan is het tijd om het onvermijdelijke onder ogen te zien. Stoppen. Het is jammer, want mijn stem is nog altijd goed gebleven. Dat schijnt ook een van de weinige dingen te zijn waar de ziekte van Parkinson geen vat op heeft. Maar het is goed zo, ik heb het de afgelopen jaren geaccepteerd en een plek gegeven. Tijd om vaarwel te zeggen.”

De avond werd besloten met Niet voor het laatst.